Bengel de Engel

Vandaag de dag had ik een absoluut gehoor. Vanaf het moment dat mijn wekker afging jammerde er een 'a' in mijn oor. Ik heb niet altijd een absoluut gehoor. Eigenlijk maar heel soms. Ik denk dat het te maken heeft met mijn cyclus. Of met m'n hormonen. Of allebei... Als mijn 'a' dan afdaalt naar een 'gis', zou mijn hormoonspiegel dan soms ook gedaald zijn?


Bengel de Engel

Ik had besloten mijn les helemaal anders te gaan beginnen. Dus hier sta ik dan.. Aarzelend swingend terwijl ik ondertussen met m'n vingers in de maat meeknip. De kinderen kijken me eerst een beetje beduusd aan en krijgen dan langzaamaan door dat het de bedoeling is dat ze met me mee gaan doen. Ik kijk de klas rond. Een meisje links achterin swingt vrolijk mee op de muziek, een jongen rechts achterin staat half op z'n stoel, een ander kind hangt compleet over de tafel heen en 'onruststoker X' zit natuurlijk weer vrolijk met haar rug naar me toe. De kinderen die een normale lichaamshouding aangenomen hebben zijn maar op een hand te tellen. "Ga toch eens allemaal staan," dring ik aan. "Nee! Niet op je stoel!" Jongen rechts achterin had natuurlijk uit deze zin geconcludeerd dat ie maar helemaal op z'n stoel mocht gaan staan. "Gewoon met beide voeten op de grond. Net als ik." De boodschap komt niet aan. Alhoewel... Onruststoker X heeft zich wel een halve slag gedraaid waardoor ik nu haar mooie zijkant zie.
Uiteindelijk zet ik de zangoefening in. Die slaat aan. De kinderen doen leuk mee en ik voer het tempo een beetje op. Dan ineens is alle aandacht weg. Een groep kinderen staat ineens te dringen voor het raam. "Een spook," roept er een. "Zo hé! Ja, een spook," roept een ander hem na. Ik kijk stiekem opzij. De ramen zijn beslagen en inderdaad... een kunstig spookje siert de ramen...

"Ik ga nu het liedje 'Bengel de engel' voorzingen," zeg ik. En inderdaad.. ik doe het nog ook. Veel lachende snoetjes, ze vinden het liedje leuk. 'Meisje Z' steekt haar vinger op: "Dat liedje lijkt op een liedje van Elvis Presley," zegt ze. Ik ben verbaasd. "Heel goed, Z! Het lijkt er inderdaad best wel op!" Z kijkt met een triomfantelijk gezicht de klas in. Daar heeft de rest niet van terug.
Het aanleren van het liedje gaat aardig goed, maar ik weet dat het veel beter zal gaan als ze mee gaan klappen in de maat.
"Klappen is saai," zegt 'onruststoker X'. Maar 'Onruststoker X' vindt alles saai. Dat krijg je ervan als je altijd bij alles met je rug ernaar toe zit.
Ondertussen is het een grote chaos geworden in de klas. Het ziet er uit als een rampgebied. Overal liggen kinderen bezaaid over tafels, stoelen en zelfs op de grond. Ik steek mijn hand in de lucht om ze stil te krijgen, maar daar hebben ze geen oog voor. Uiteindelijk ga ik op m'n stoel zitten met m'n armen over elkaar. En warempel, het werkt! Plotseling zijn alle kinderen stil en kijken me met onschuldige oogjes aan. Ik houd de stilte pijnlijk voelbaar en ga vervolgens verder met de les. Eigenlijk had ik dat moment moeten aanpakken om ze eventjes flink duidelijk te maken waar mijn grenzen liggen.
Al met al heb ik het lied er aardig in kunnen krijgen. Ik heb er in ieder geval heel veel plezier in gehad. Misschien een beetje egocentrisch maar daar gaat het uiteindelijk toch om? Toch?