Voordat de vogel gevlogen is...

De jongens kijken nog eens goed. En inderdaad, er schuilt toch zeker een heel klein meisje onder die megagrote tas. Al strompelend baant ze zich een weg door de menigte. Met het lesrooster stevig in haar vuist geklemd tuurt ze op de borden. De jongens lachen. "He!" Roept er één. Het meisje draait zich om. Nog zo naïef. Zich van geen kwaad bewust. "He, ga je op reis?" De jongen torent al grijnzend boven haar uit. Het meisje fronst haar wenkbrauwen. Denkt serieus na. "Nee, hoe-hoezo?" Vraagt ze. De jongen lacht en de andere jongens komen al helemaal niet meer bij. Het meisje slikt. Nu begrijpt ze ineens de vraag. Ze hijst haar tas weer iets hoger op haar rug. Lokaal 318, waar was dat ook alweer?

Je herkent het vast wel. Het gevoel zo enorm klein te zijn, terwijl de rest om je heen zo gevaarlijk groot lijkt. Het gevoel wat iedere brugklasser wel gehad moet hebben. Dat kleine meisje van het verhaal hierboven, dat was ik. Alleen gelaten in de grote wereld. De wereld waarin ik ineens volwassen moest worden. In ieder geval... Dat dacht ik tenminste. Nu ik inmiddels 6 jaar verder ben, merk ik dat ik eigenlijk nog steeds niet volwassen ben. Wanneer ben je eigenlijk volwassen, ben je eigenlijk wel ooit klaar met jezelf ontwikkelen?

Op de basisschool voelde ik me eeuwig veilig. Geen plek in school waar ik niet durfde te komen. Op de middelbare school was dat wel anders. Het liefste sleepte ik al mijn boeken mee, want naar mijn kluisje gaan durfde ik eigenlijk niet. Daar zaten gemene jongens en die pestten wat af. Ik kon eeuwig vragen of ik bij mijn kluisje mocht komen, maar als ze dan eindelijk opzij gingen was de bel allang gegaan.. Ik heb mezelf in die tijd vaak niet begrepen, laat staan dat ik anderen wel begreep. Die eeuwige strijd wie er het leukste was.. Duidelijk was dat ik daar in ieder geval niet bij hoorde. Het maakte me onzeker. Één blik in de spiegel kon me vaak al ongelukkig maken. Waarom zag ik er niet zo uit als die populaire meisjes? En waarom zag ik er nog uit als een kind. Ik wou helemaal geen kind meer zijn...



In de brugklas




In de derde klas







De derde klas was absoluut het leukste jaar! Ik had het reuze naar m'n zin, met leuke vriendinnen en vooral een erg gezellige klas. Ook wat leraren betreft hadden we het enorm getroffen.




Een kijkje in de rommelklas van een slechte leraar...


Ik had enorm veel zin in mijn eerste les Frans. Ik heb notabene een Franse achternaam, dus dat moest goed komen! Na uiteindelijk het lokaal gevonden te hebben verspreiden we ons over het lokaal. Ik ging naast M zitten die vanaf het allereerste begin niets goeds bleek te kunnen doen bij Madame. De eerste les vloog ze er al uit. Haar toon stond d'r niet aan. Toen durfde ik al helemaal niets te zeggen, want mijn hoge toontje was, als ik het vanuit Madame's oogpunt bekeek, al helemaal niet fijn om te horen. Wat ik me vooral kan herinneren van de lessen was: "Silence S'il vous plait!" en Madame die als een trillend rietje voor het bord stond. En ze had een rode neus. We dachten dat ze een drankprobleem had. Wat heb ik vaak na moeten blijven voor die vrouw. Daar stond ik weer, het plein aan te vegen, terwijl mijn moeder dacht dat ik huiswerk aan het maken was bij een vriendinnetje. En M? Die kwam sowieso al de les niet meer in. Als M nog maar één stap in het lokaal gezet had, dan kwam Madame al met haar priemende vinger op M afgestormd. Dat werd weer vegen....
























Gelukkig waren er ook heel veel goede leraren op school. Leraren die je een gemakkelijk gevoel gaven. Lessen waar je naar uitkeek. Lessen waarin je jezelf kon zijn...



The Do's and the Do Not's van het laten zingen van een klas

Vanuit een ooghoek kijk ik stiekem naar mijn buurvrouw. Zingt ze? Nee ze zingt niet. Dan ga ik ook niet zingen. Oh, mijn buurman zingt wel. Wat klinkt z'n stem raar. Dat moet ik toch beter kunnen. Voorzichtig zing ik een toon. Shit, wat klinkt dat hard. Zouden ze me gehoord hebben? Gauw kijk ik om me heen. Gelukkig, niemand kijkt naar me. Het meisje schuin tegenover me trekt gekke bekken naar de muzieklerares. Die heeft niks door, die is veel te druk met het goed spelen van haar begeleiding. Mijn buurman lijkt steeds harder te zingen. Zijn stem slaat over. De een-na-buurman geeft buurman een stomp. De buurman stopt met zingen en geeft een-na-buurman een klap. Buurvrouw links naast me gaat ineens zingen. Zingt ze de tweede stem of zingt ze gewoon vals? Ik probeer ook mee te zingen maar ik raak in de war van buurvrouw. Buurvrouw kijkt mij boos aan. Die vindt dat ik háár in de war maak. Ik houd weer mijn mond. Maakt de muziekjuf nou een fout? Nee, dat zal wel niet want ze gaat gestaag door. Buurman begint weer mee te zingen. Ik probeer ook mee te zingen, maar nu hoor ik ineens links en rechts van me mensen die twee heel verschillende dingen zingen. En ik raak in de war van de tekst. Was het nou leave of love? Meisje schuin tegenover me is gestopt met gekke bekken trekken. Ze is begonnen met heel hard mee te blerren. Nu gaat ineens iedereen meedoen. Behalve de jongen tegenover me. Die schiet propjes. Naar mij?? Oh, niet kijken. Gewoon negeren. Zou ie me leuk vinden? Nee, hij vindt me vast heel stom. Daarom schiet ie propjes. Ik probeer weer mee te zingen. Misschien moet ik naar de piano luisteren. Ja, dat gaat beter. Buurvrouw kijkt weer boos naar me. Ze vindt dat ik me niet zo moet uitsloven.


Er gaat heel wat rond in een puberaal hoofdje. Vooral het zingen tijdens de muziekles lijkt voor veel verlegenheid te zorgen. En hoe zorg je er dan voor dat de klas wel gaat zingen? Ik heb de boel geprobeerd op een rijtje te zetten:

Do Not's:
- Het niet creëren van een ontspannen situatie.
- Het slecht spelen van de begeleiding
- Slechte instructie.
- Het lied inzetten in een onzingbare toonsoort.
- Slechte aanwezigheid van partiture waaruit gekozen kan worden.
- Geen aansluiting op de interesses van de kinderen.

Do's:
- De kinderen zijn ontspannen.
- Er wordt een leuke begeleiding gespeeld.
- De kinderen krijgen goede begeleiding van de muziekdocent.
- De kinderen weten wat ze moeten doen
- De kinderen kunnen kiezen uit heel veel verschillende partituren.
- De liedjes zijn gebaseerd op interesses van de kinderen.
- De liedjes zijn voor de kinderen zingbaar.

Nog meer Do's and Do not's? Ik hoor het graag van je.



Motto van vandaag: Gelukkig ben ik goed in muziek, want daar houdt het dan ook wel weer mee op.